بر بسته ام دو چشم پر از غم را
تا ننگرد نگاه تب آلودم
این جلوه های حسرت و ماتم را
پاییز، ای مسافر خاک آلوده
در دامنت چه چیز نهان داری
جز برگ های مرده و خشکیده
دیگر چه ثروتی به جهان داری
جز غم چه می دهد به دل شاعر
سنگین غروب تیره و خاموشت؟
جز سردی و ملال چه می بخشد
بر جان دردمند من آغوشت
در دامن سکوت غم افزایت
اندوه خفته می دهد آزارم
آن آرزوی گمشده می رقصد
در پرده های مبهم پندارم
پائیز، ای سرود خیال انگیز
پائیز، ای ترانهء محنت بار
پائیز، ای تبسم افسرده
بر چهرهء طبیعت افسونکار
پی نوشت: وقتی حرفی واسه گفتن نداری و دچار روزمرگی شدی!
پی نوشت2: این عکس رو پاییز پارسال با موبایلم گرفتم.
من که عکسی که تو گرفتی رو به شعری که فروغ گفته ترجیح میدم
پاسخ دادنحذفسلام
نظر من کو پس؟ملالی نیست دوباره میذارم
پاسخ دادنحذفروزمرگی! چیزی که تقریبا هممون بهش دچاریم!نمی دونم چجوری می شه ترکش کرد!
اسم عکست رو میذارم میوه نور!
model goshit chie ?
پاسخ دادنحذففروغ محشره خداست واسه خودش
پاسخ دادنحذفاین حال وهوا هست که مهر سکوت یا روزرگی رو سوار ما کرده است
پاسخ دادنحذفسلام
پاسخ دادنحذفممنون بد نیستم
نویسا باشی
nobody knows رو ببین
علیرضا جانم ... شعرت چقدر به دل نشست . وصف حال بود ... به روز میکنی و خبر نمیدی دوست جان ؟
پاسخ دادنحذفاز ÷ست قبلیت جا موندم .
برمیگردم میخونمت .
میس شانزه لیزه
نمیدونم چرا نتونستم درت کامنت بذارم مجبور شدم برم روی ناش
منم مي گم که عکست قشنگ تر از شعر فروغ بود. روزمرگي هم بد نيست .حداقل بهتر ازاينه که روزات سگي باشه!
پاسخ دادنحذفsalam
پاسخ دادنحذفkheily ziba neveshte boodid
kheily vaght bood donbale ye hamchin jaeei migashtam jaei ke harfe delamo neveshte bashe
belakhare peydash kardam
harfe delam ro tooye webloge ahoma
omidvaram movafagh bashid